Kauðslegar íslenskar bíómyndir

25. október.

Vitlaust að gera, en það er engin afsökun. Stóð aldrei til að láta þessa síðu drabbast niður. Ég horfði á Mýrina í gær og varð fyrir sárum vonbrigðum - eina ferðina enn. Hvernig stendur á því að íslensk kvikmyndagerð þarf að vera svona viðvaningsleg, kauðsleg og drungaleg. Og ég sem elska karlakóra var að fríka út á þunglamalegri  tónlistinni og eilífum skotum af tilgangslausum  bílferðum. Það hefur ekkert gerst í íslenskri kvikmyndagerð í áratugi, við erum enn að horfa á Morðsögu aftur og aftur. Það eina sem stendur upp úr er flippmyndin Með allt á hreinu og Stella í orflofi, sem er  möst einu sinni á ári. Nú er komið að einhverjum tilnefningum til einhverra verðlauna, ekki satt, og ég geri ráð fyrir að það verði jafn pínlegt og venjulega.

Annars er ég í prýðisskapi. Af hugsanlega elskhuganum og mér er það helst að frétta að rétt eins og í Íslendingasögunum eru samfarir okkar góðar.  

Ég er að hugsa um að vista þessa færslu og byrja svo strax á annarri.